veerle in malawi

Even een schets van hoe slim wij hier wel zijn…

We gaan op het heetst van de dag een berg beklimmen op teenslippers en nemen daarvoor met ons drieën slechts één flesje water mee en geen zonnecrème….

Op het middaguur fietsen en nieuwe routes uitproberen, verdwalen en dorst hebben en dan maar uit armoede lokaal (vies) bier gaan drinken in een kroegje aan de kant van de straat en dan verwonderd zijn dat het in je hoofd zit en dat we een buslading mannen en telefoonnummers hebben verzameld…

Starten met zwemmen naar een eiland 2,5 km verder om 16uur. (En da in het meer waar krokodillen en nijlpaarden leven.) Leonie zwom op kop, Lotte en ik erachter al lachend, grapjes maken en dus af en toe bijna verdrinken van het lachen. We hoorden Leonie plots roepen dat de terugweg langer is en ze dat niet ging halen… en toen werd het plots stil, antwoordde ze niet meer op ons geroep en zagen we ze niet meer… Lotte en ik dus gedaan met grappig doen en vlug terug beginnen zwemmen om een lokaal vissersbootje (prauwtje) aan te houden en de jongens op Leonie af te sturen….. En wij dus terugzwemmen op ongeveer honderd meter van het eiland zonder er echt geweest te zijn. (maar we deden het later wel echt hoor!) En op de terugweg zagen we de zonsondergang vanuit het meer en was de tocht een echte donkere nachttocht… Gelukkig moesten we niet bang zijn om overreden te worden!

We hebben van de ksa waterzuiveringstabletjes meegekregen maar die hebben we nog niet gebruikt. Vanaf dag één dronken we gewoon kraantjeswater en namen het risico. In de bergen drinken we gewoon het water afkomstig van riviertjes, beekjes en watervalletjes… Als je echt dorst hebt sla je alle goede raad in de wind!

In alle reisgidsen staat er als advies over fruit en groenten “peel it, boil it, cook it or forget it”. Ook deze goede raad lappen we aan onze laars want we eten rustig de net gekochte groenten en fruit op de markt op, door er eens mee over onze (smerige) t-shirt te wrijven.

Ook handenwassen voor eten is al geen gewoonte meer geworden. De desinfecterende zeep zonder water werd de eerste week wel gebruikt maar staat nu te verkommeren in de kast..

Op de marktjes en langs de straat kan je ook overal frietjes kopen. Erg lekker maar eigenlijk ook af te raden omdat het vet waarin het gebakken wordt van slechte kwaliteit is en nooit ververst wordt… maarja, als je honger hebt….

’s Avonds moeten we nog al vaak eens in de donkerte onze weg terug zoeken naar de Parish, vanaf de bus of vanaf het dorpje. En hier hebben ze nog geen straatverlichting uitgevonden, net zoals dat verharde wegen een luxe zijn (en vol putten zitten), waardoor de nachtwandeling vaak een tocht met vallen en opstaan is

We hebben tot nu toe slechts één fietser gezien met een licht. Het is hier echt doodsgevaarlijk om in de donkerte met je fiets over straat te gaan. De auto’s zijn de enige lichten die je ziet, als hun lichten dan al werken. En een fietser op het laatste moment bemerken is soms erg moeilijk als je in de auto zit. Want iedereen rijdt hier met hun grootlichten waardoor je verblind wordt door je tegenligger en dan even helemaal niets ziet, dus ook geen fietser op de weg… En wij zijn ene keer in de donkerte van het NRC naar huis moeten komen fietsen. Toen vond ik het wel erg eng!
We zijn al bijna allemaal iets vergeten ergens onderweg. Leonie was de eerst om haar tandenborstel te vergeten. En ook eens achterop een pick-up had ze haar fototoestel vergeten toen we waren afgestapt. Gelukkig zijn Malawianen erg vriendelijk en kwamen ze ons achterna gelopen. Die stomme Azungus waarop iedereen toen moest wachten toch… Ik heb ook al mijn tandenborstel vergeten, waardoor we nu enkel nog wachten op Lotte om de hare eens kwijt te spelen zodat we een heel nieuwe collectie hebben…

We beslissen alles op het laatste moment. We maken geen plannen en zien wel waar we komen en waar we eindigen. Niet altijd zo slim…. Zo gingen we onderweg naar Mulanje door het de dag op voorhand te beslissen en pas ’s ochtends ons gerief samen te rapen. Niet verwonderlijk dan dat we zonnecrème vergeten en geen handdoek meehebben… En we niet precies weten welke bus we waar moeten nemen en hoe alles in elkaar zit… We leven echt van dag tot dag en zien wel wat er komt..
Zo hadden we onderweg naar Cape MacClear het ongeluk door van de pick-up te stappen aan de kortste weg, maar de minst begaanbare weg, waardoor er geen auto’s voorbij kwamen om ons op te pikken. En dat op 70 km van het meer… Gelukkig kwam na een paar uur wandelen (alweer zonder eten of drinken op het heetst van de dag… leve de waterpompen aan de kant van de weg!) toch een bus vol Engelsen langs die ons onbezonnen en onverstandig vonden en ons meenamen in hun georganiseerde en uitgestippelde leventje…

Even een citaat wat in de Lonely Planet over Mount Mulanje staat en de route die we gewandeld hebben: “On the south-western side of Mulanje, the Boma-path and the path from Lichanya to Nessa are both dangerously steep and very rarely used..”
“The summit of Sapitwa is the highest point on Mulanje, at 3001 m. “Sapitwa” in Chichewa means “don’t go there”. You can walk to the top, but it’s a toughie, and the upper section involves some scramling and tricky walking among large boulders and dense vegetation."

Om niet te vergeten dat we meisjes zijn hebben we besloten om elke dag een meisjesuitspraak te doen. Zo was de eerste op de berg “oh, m’n nagel is gescheurd!” en “ik kan hier niet naar het wc want er is hier helemaal geen hokje op deze berg”.

Mijn naam op de berg was trouwens vanaf de eerste dag “osweka” wat gek of gedrogeerd betekent… Hoe zou ik daar toch aankomen….?