woensdag, mei 30, 2007
likuni chipatala (= ziekenhuis)
Maandagochtend was er weer stroompanne. Even naar de stad komen om wat dingetjes te regelen leek me een goed plan. Ik zocht wat info op over wat mijn hoest kon veroorzaken. Want sinds vrijdag heb ik pijn in mijn borst/long door te hoesten. En het doet pijn als ik gewoon adem en erge pijn bij hoesten, niezen, lachen (en ni lachen is moeilijk met die twee giecheltrienen bij me…). Mama dacht aan ‘Bilharzia’(schistosomiasis) , een microscopisch kleine worm die in het meer voorkomt en je oploopt door er te zwemmen. Hij kruipt door je huid binnen en tast je organen aan. En een van de symptomen is hoesten…. Maar misschien is het wel een longontsteking of vocht in de longen. Of iets helemaal ander. Of helemaal niets...
Maandagmiddag gingen we verder met het verslag. Mijn verslagje begint er al aardig goed uit te zien, ik heb nu ongeveer 75 blz. Ik kroop ook even in mijn bed omdat ik veel te veel pijn had en nam een pijnstiller voordat we naar Martin gingen om daar te eten. Ik had beloofd nsima te koken voor iedereen. Maar er is niet veel van in huis gekomen. Mijn pijn was echt ondraaglijk, ik ben er in huilen uitgebarsten en toen werd er toch beslist dat we met z’n allen naar het ziekenhuis gingen. Want een gewone dokter hebben ze hier niet, als je ziek bent moet je naar het ziekenhuis.
In Likuni is er een ziekenhuis aan de overkant van de Parish. We kwamen er aan rond 19u en het was er erg rustig. We werden van de ene afdeling doorverwezen naar de andere. Elke afdeling is een ander gebouwtje (geen hoogbouw zoals bij ons dus) met daarin telkens een scheiding in HIV/aids-patiënten en mensen zonder aids risico. Ik werd doorverwezen naar de ‘private wing’ en moest daar wachten op een dokter die opgebeld werd. Voor dat ik de dokter zag informeerde een verpleegster me over de prijs 1 300 kwacha ( ongeveer 8 euro) voor de dokter die speciaal moest komen en de visite en dan nog extra kosten voor medicatie en behandelingen. Gelukkig kan ik als rijke Muzungu dat forse bedrag wel aan…
De verpleegster nam mijn koorts: 98.8 zag ik staan op de thermometer... Even verschoot ik toch. Tot ik inzag dat t Fahrenheit moest zijn. Geen koorts vertelde de zuster me. Toen de dokter kwam vertelde ik eerst mijn verhaaltje wat hij zorgvuldig noteerde. Daarna luisterde hij even vluchtig links en rechts naar mn longen en zei dat alles in orde was. Maar omdat die Bilharzia toch in mijn achterhoofd zat ging hij dat ook testen. Hij nam een bloedstaaltje om mijn witte bloedcellen te testen en een urinestaaltje om de worm te zoeken. Ik kreeg pijnstillers en pilletjes tegen de hoest mee, betaalde 3200 kwacha en dat was het.
De staaltjes konden niet ’s avonds onderzochte worden, dus werden we dinsdagochtend terug verwacht om de resultaten op te halen. Martin ging gelukkig weer mee (een Chichewa sprekend persoon mee hebben die de weg kent en overal durft voorsteken is wel handig…). Mijn bloed gaf niets speciaals aan en van Bilharzia was geen sprake. Maar wat ik dan wel heb konden ze niet zeggen. Gewoon de pilletjes opnemen en hopen dus dat het over drie dagen beter is. En anders dikke pech dus… dan moet ik misschien toch eens terug voor een RX foto te nemen van m’n longen om te kijken wat er aan de hand is. Maar laten we dus hopen dat het overgaat…
Na ons avontuur in het ziekenhuis gingen we weer aan de slag met het verslag. Best wel saai, zo hele dagen achter de pc zitten en voor de rest niets doen… Niets voor mij!
Maandagmiddag gingen we verder met het verslag. Mijn verslagje begint er al aardig goed uit te zien, ik heb nu ongeveer 75 blz. Ik kroop ook even in mijn bed omdat ik veel te veel pijn had en nam een pijnstiller voordat we naar Martin gingen om daar te eten. Ik had beloofd nsima te koken voor iedereen. Maar er is niet veel van in huis gekomen. Mijn pijn was echt ondraaglijk, ik ben er in huilen uitgebarsten en toen werd er toch beslist dat we met z’n allen naar het ziekenhuis gingen. Want een gewone dokter hebben ze hier niet, als je ziek bent moet je naar het ziekenhuis.
In Likuni is er een ziekenhuis aan de overkant van de Parish. We kwamen er aan rond 19u en het was er erg rustig. We werden van de ene afdeling doorverwezen naar de andere. Elke afdeling is een ander gebouwtje (geen hoogbouw zoals bij ons dus) met daarin telkens een scheiding in HIV/aids-patiënten en mensen zonder aids risico. Ik werd doorverwezen naar de ‘private wing’ en moest daar wachten op een dokter die opgebeld werd. Voor dat ik de dokter zag informeerde een verpleegster me over de prijs 1 300 kwacha ( ongeveer 8 euro) voor de dokter die speciaal moest komen en de visite en dan nog extra kosten voor medicatie en behandelingen. Gelukkig kan ik als rijke Muzungu dat forse bedrag wel aan…
De verpleegster nam mijn koorts: 98.8 zag ik staan op de thermometer... Even verschoot ik toch. Tot ik inzag dat t Fahrenheit moest zijn. Geen koorts vertelde de zuster me. Toen de dokter kwam vertelde ik eerst mijn verhaaltje wat hij zorgvuldig noteerde. Daarna luisterde hij even vluchtig links en rechts naar mn longen en zei dat alles in orde was. Maar omdat die Bilharzia toch in mijn achterhoofd zat ging hij dat ook testen. Hij nam een bloedstaaltje om mijn witte bloedcellen te testen en een urinestaaltje om de worm te zoeken. Ik kreeg pijnstillers en pilletjes tegen de hoest mee, betaalde 3200 kwacha en dat was het.
De staaltjes konden niet ’s avonds onderzochte worden, dus werden we dinsdagochtend terug verwacht om de resultaten op te halen. Martin ging gelukkig weer mee (een Chichewa sprekend persoon mee hebben die de weg kent en overal durft voorsteken is wel handig…). Mijn bloed gaf niets speciaals aan en van Bilharzia was geen sprake. Maar wat ik dan wel heb konden ze niet zeggen. Gewoon de pilletjes opnemen en hopen dus dat het over drie dagen beter is. En anders dikke pech dus… dan moet ik misschien toch eens terug voor een RX foto te nemen van m’n longen om te kijken wat er aan de hand is. Maar laten we dus hopen dat het overgaat…
Na ons avontuur in het ziekenhuis gingen we weer aan de slag met het verslag. Best wel saai, zo hele dagen achter de pc zitten en voor de rest niets doen… Niets voor mij!
